..sad panda!
είμαι πολυ δυστυχισμένο πάντα. όχι πάντα δυστυχισμένο, αλλά δυστυχισμένο πάντα (το αρκουδι μπρε, που είναι ασπρόμαυρο)
αυτές τις μέρες δεν είμαι καθόλου καλά... πήγα στη μαμά τις προάλλες και κάθησα 3 μερούλες, επι ευκαιρίας της λογοθεραπείας, κάθησα να κάνουμε και δουλειές. και τι δεν έκανα. και απ τις 7 η ώρα στο πόδι, αυτή η μάνα μου! από νωρίς στη δροσιά γιατί μετά "πατάει" η ζέστη! το ευχαριστήθηκα όμως γιατί και κολοκυθοκέικ έφαγα και τυρόπιτα και καφέ ήπια (γιατί καλοί οι καφέδες αλλά σαν της μαμάς κανένας!). έκανα και κασάτο (πολύ αστείο κασάτο, μια πιθαμή βγήκε το παγωτό ανάμεσα στα μπισκότα!) να τους δροσίσω λίγο..
και μαλώναν οι γονείς μου για τα οικονομικά. πόσο δύσκολο είναι αγαπητοί μου μπλόγκερς όταν η γυναίκα ή έστω ο ένας από τους δύο δεν έχει δικούς του πόρους και βασίζεται στον άλλον. πόσο δύσκολα είναι... αυτό το κατάλαβα από πολύ μικρή βέβαια. με νύχια και με δόντια προσπαθούσα να μην ξοδεύω πολλά ώστε να υπάρχουν χρήματα.. δυστυχώς δε μας αγαπούν πολύ και μας εγκαταλείπουν γρήγορα! πιστεύω πως και το χωριό δε βοηθά ιδιαίτερα στην οικονομία του τόπου, γιατί το σουπερ μάρκετ του συνεταιρισμού από το οποίο ψωνίζει η μαμά μου τα χρειαζούμενα, είναι πανάκριβα. πιο ακριβά από το μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου.. αφήστε που οι υπάλληλοι εκμεταλλεύονται αρκετά το κόσμο.. τελοσπάντων, δε θέλω να κατηγορήσω κανέναν αλλά εντάξει, όταν πιάνεσαι κορόιδο και το καταλαβαίνεις, οφείλεις να κάνεις κάτι, έτσι..?
γι αυτό κι εγω θέλω πρώτα να αποκατασταθώ οικονομικά και μετά όλα τα άλλα.. δε μπορώ να βασίζομαι στον Άκη και στον μπαμπά μου για τα δικά μου έξοδα.. το θεωρώ απαράδεκτο σε αυτή την ηλικία που είμαι, να "ζητιανεύω" ας το πούμε έτσι..
τα χρήματα δεν είναι το παν αλλά είναι καλό να έχουμε τόσα ώστε να είμαστε άνετοι.. κ πάλι είμαστε ευτυχισμένοι αλλά με κάτι παραπάνω, επιμηκύνεις την ευτυχία σου... έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή..
είναι ένα θέμα που με πονά πολύ το οικονομικό της οικογένειας.. μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι κι εγώ να τους βοηθήσω. ένα τζόκερ βρε αδερφέ!
με πληγώνει και ένα άλλο θέμα που δε θα το αναλύσω... και σκέφτομαι πόσο μικρός μπορεί να γίνει ο δικός σου κόσμος.. κ να αποτελείται μόνο από άτομα που μετριούνται στα δάχτυλα. κ μόνο αυτοί ν αξίζουν πραγματικά όσα έχεις να δώσεις.. λυπάμαι πολύ γι αυτό...
ίσως φταίνε και οι ορμόνες μου ίσως και το βιβλίο που διαβάζω. το συγκεκριμένο βιβλίο αγαπητοί μου μπλόγκερς, λέγεται "η επαυλη των ανδρων" κ είναι γραμμένο από τον ντενι γκετζ, ο οποίος έγραψε το "μηδεν" και "τα αστέρια της βερενικης", από τις εκδόσεις ψυχογιός. μου το έκανε δωράκι η Μαρία Τζιρίτα κ έπεσα με τα μούτρα πραγματικά. τόσο πολύ μου άρεσε. πρόκειται για δύο τρελούς (ή να πούμε διαταρραγμένους μήπως?) κλεισμένους σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο στη γερμανία. ο ένας είναι διάσημος μαθηματικός (έχει ορίσει την έννοια του απειρου και του πεπερασμενου) και ο άλλος είναι ένας μηχανοδηγος που ήταν και στο πόλεμο (δεν ενθυμούμαι ποιον). ο καθένας ανάλογα με τη τρέλα του, λέει τις δικές του ιστορίες, τα δικά του συμπεράσματα. είναι πραγματικά παρανοϊκό να διαβάζεις από τη μία φιλοσοφικά μαθηματικά (γιατί δε μπορούν να χαρακτηριστούν καθαρά μαθηματικά) και από την άλλη διάφορες επαναστατικές ιδέες (ο μηχανοδηγός συμμετειχε σε απεργίες και μάλιστα πρωτεργάτης θα λέγαμε, πριν ξεκινήσει ο πόλεμος). μου γυρίζει το μυαλό. μπερδεύομαι αρκετά σε ορισμένα σημεία και τα διαβάζω 2-3 μη σας πω και 4 φορές. που συνήθως για ένα ωραίο ανάλαφρο βιβλίο κάνω 2 μέρες, αυτό μου πήρε 2 βδομάδες για να τελειώσω το μισό.. και γουστάρω. και μαρέσει. γιατί μερικές φορές σκέφτομαι με το τρόπο του συγγραφέα, σίγουρα έχω μια μικρή δόση παράνοιας.. μην το διαβάσετε. έχει γραφτεί μόνο για κάτι μυαλά σαν τα δικά μου, χιλιομπερδεμένα και ανάκατα.. μόνο αν σκέφτεστε διαφορετικά από το κοινό τρόπο σκέψης θα το καταλάβετε.. και δε θέλω να πω πως είμαι τρελή, παρανοϊκη, ψώνιο, απλά σας προδιαθέτω σε περίπτωση που σας εξίταρε η περιγραφή κ ανυπομονείτε να το διαβάσετε!είμαι πολυ δυστυχισμένο πάντα. όχι πάντα δυστυχισμένο, αλλά δυστυχισμένο πάντα (το αρκουδι μπρε, που είναι ασπρόμαυρο)
αυτές τις μέρες δεν είμαι καθόλου καλά... πήγα στη μαμά τις προάλλες και κάθησα 3 μερούλες, επι ευκαιρίας της λογοθεραπείας, κάθησα να κάνουμε και δουλειές. και τι δεν έκανα. και απ τις 7 η ώρα στο πόδι, αυτή η μάνα μου! από νωρίς στη δροσιά γιατί μετά "πατάει" η ζέστη! το ευχαριστήθηκα όμως γιατί και κολοκυθοκέικ έφαγα και τυρόπιτα και καφέ ήπια (γιατί καλοί οι καφέδες αλλά σαν της μαμάς κανένας!). έκανα και κασάτο (πολύ αστείο κασάτο, μια πιθαμή βγήκε το παγωτό ανάμεσα στα μπισκότα!) να τους δροσίσω λίγο..
και μαλώναν οι γονείς μου για τα οικονομικά. πόσο δύσκολο είναι αγαπητοί μου μπλόγκερς όταν η γυναίκα ή έστω ο ένας από τους δύο δεν έχει δικούς του πόρους και βασίζεται στον άλλον. πόσο δύσκολα είναι... αυτό το κατάλαβα από πολύ μικρή βέβαια. με νύχια και με δόντια προσπαθούσα να μην ξοδεύω πολλά ώστε να υπάρχουν χρήματα.. δυστυχώς δε μας αγαπούν πολύ και μας εγκαταλείπουν γρήγορα! πιστεύω πως και το χωριό δε βοηθά ιδιαίτερα στην οικονομία του τόπου, γιατί το σουπερ μάρκετ του συνεταιρισμού από το οποίο ψωνίζει η μαμά μου τα χρειαζούμενα, είναι πανάκριβα. πιο ακριβά από το μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου.. αφήστε που οι υπάλληλοι εκμεταλλεύονται αρκετά το κόσμο.. τελοσπάντων, δε θέλω να κατηγορήσω κανέναν αλλά εντάξει, όταν πιάνεσαι κορόιδο και το καταλαβαίνεις, οφείλεις να κάνεις κάτι, έτσι..?
γι αυτό κι εγω θέλω πρώτα να αποκατασταθώ οικονομικά και μετά όλα τα άλλα.. δε μπορώ να βασίζομαι στον Άκη και στον μπαμπά μου για τα δικά μου έξοδα.. το θεωρώ απαράδεκτο σε αυτή την ηλικία που είμαι, να "ζητιανεύω" ας το πούμε έτσι..
τα χρήματα δεν είναι το παν αλλά είναι καλό να έχουμε τόσα ώστε να είμαστε άνετοι.. κ πάλι είμαστε ευτυχισμένοι αλλά με κάτι παραπάνω, επιμηκύνεις την ευτυχία σου... έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή..
είναι ένα θέμα που με πονά πολύ το οικονομικό της οικογένειας.. μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι κι εγώ να τους βοηθήσω. ένα τζόκερ βρε αδερφέ!
με πληγώνει και ένα άλλο θέμα που δε θα το αναλύσω... και σκέφτομαι πόσο μικρός μπορεί να γίνει ο δικός σου κόσμος.. κ να αποτελείται μόνο από άτομα που μετριούνται στα δάχτυλα. κ μόνο αυτοί ν αξίζουν πραγματικά όσα έχεις να δώσεις.. λυπάμαι πολύ γι αυτό...
και τελοσπαντων... νιώθω αυτη τη στιγμή πως είμαι μόνη στο κόσμο.. ολομόναχη.. ενώ ξέρω πως υπάρχουν πολλά άτομα που μ αγαπούν πολύ και με σκέφτονται.. ε δε θα μου περάσει?
λέτε να φταίει ο ΟΤΕ?
(παρεπιπτόντως, 8 ασύρματα δίκτυα στο σπίτι και ούτε ένα ξεκλείδωτο! τόσο πια!)
3 σχόλια:
Μαράκι μου καλησπέρα!!! θέλω να σταθώ στο πρώτο θέμα που βάζεις. Μου είναι πραγματικά αδιανόητο να εξαρτάται οικονομικά μια γυναίκα από έναν ένδρα! Όσο καλός κι αν είναι ο άνδρας μας, όσο κι αν μας κάνει όλα τα χατήρια, δεν θα πρέπει να περιμένουμε τίποτα από αυτόν! Πρέπει να έχουμε το δικό μας πορτοφόλι, την ανεξαρτησία μας! Έχω μάθει στην ζωή μου ότι όταν είσαι ανεξάρτητη τότε σε σέβεται και ο άνδρας σου παραπάνω! Έχω δει φίλες μου να κάθονται να υπομένουν μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν την δική τους οικονομική ανεξαρτησία! Οι γυναίκες πρέπει να δουλεύουν... σ'αυτό είμαι απόλυτη! Το δεύτερο θέμα σου να σου πω την αλήθεια δεν το πολυκατάλαβα! Κι εγώ αισθάνομαι κάποιες φορές μόνη όταν έχω τις μαύρες μου! Σε μερικά θέματα στην ζωή μας όντως είμαστε μόνη μας, κακά τα ψέμματα!
Πάντως εμείς σ'αγαπάμε πολύ! Το ξέρεις αυτό!!!
Στο μήνυμα δεν μπορούσα να σου απαντήσω γιατί μου τελείωσε η κάρτα! Ευτυχώς όμως υπάρχει ο υπολογιστής!
Φιλιά πολλά μωρό μου!!!!!!!!
Δεν θέλω να ξανακούσω οτι είσαι μόνη στο κόσμο..θα σε δείρω, είμαι κοντά σου πάντα κοριτσάκι μου και κάθε Παρασκευή σε περιμένω.Όσο για το οικονομικό ..άστα να πάνε πρέπει να είσαι πολύ τυχερός στη σήμερον εποχή για να τα έχεις όπως θες, όσο για το οτι πρέπει να έχεις το δικό σου πορτοφόλι αυτό είαναι αλήθεια.
Τώρα άμα σου πω ότι εγώ νιώθω μόνη μου 17 φορές τουλάχιστον το μήνα; Κι ότι τις μισές από αυτές άμα το καλοφιλοσοφήσω το γουστάρω κιόλας που είμαι μόνη; Μη στενοχωριέσαι, στιγμές απολογισμού είναι αυτές, για όσα έχουν ήδη γίνει. Αν σε πλήγωσαν άνθρωποι, ξεσκαρτάρισέ τους ή συγχώρησέ τους και πήγαινε παρακάτω. Αν πάλι σε πληγώνουν καταστάσεις, κλείσε τους το μάτι κι άσε τη Νίτσα να αναλάβει τα περαιτέρω! Σε φιλώ! Και να ξέρεις ότι ποτέ δεν είσαι μόνη όταν νιώθεις μόνη, άμα κοιτάξεις δίπλα σου, υπάρχουμε κι εμείς που νιώθουμε εξίσου μόνοι!
Δημοσίευση σχολίου